ไดอารี่ เรื่องราวและกาลเวลา

ทุกวันผมจะตื่นแต่เช้า ประมาณ หกโมงเช้า เลยนิดๆ หรืออาจจะไม่ถึงหกโมง

ผมตื่นมาละหมาดเป็นกิจวัตรประจำวัน มันทำให้ผมตื่นเช้า มันทำให้ได้เห็น
ได้สัมผัสอากาศดีๆในยามเช้า ก่อนใครๆ ซึ่งในยามนี้หลายคนคงกำลังนอน
อยู่ แล้วคงลุกขึ้นจากเตียงเอาก็คงประมาณ ใกล้จะ 7 โมงเช้าหรือ 7 โมงครึ่ง

ใกล้ๆจะไปทำงาน ก็เพราะในยามเช้าเช่นนี้เนี่ยแหละ มันขี้เกียจลุกจากเตียงอยาก
นอนต่อไปยาวๆ นานๆ แบบไม่อยากไปทำงาน อะไรประมาณนี้เหรอเปล่า ผม
หยุดเขีัยนไปพักใหญ่ บล็อกผมโดนบล็อกไปนึง ผมยังงงเหมือนกันว่าทำไมต้อง
บล็อกด้วย ก็ผมทำไม่ได้ทำเรื่องเสียหายแต่ประกา่รใด ก็อย่างที่ผมบอก

ผมทำบล็อกไว้ประมาณ 10 กว่า บล็อก แต่ทำจิงๆ มันประมาณ 3  4 บล็ิอก
ผมจะแยกแยะเป็นบล็อกไว้ว่าบล็อกนี้เอาไว้ทำอะไร บล็อกนั้นเอาไว้ทำอะไร

http://dekload.blogspot.com/ ผมจะทำไว้เก็บโปรแกรมดีๆ ไว้อาจจะในยาม
ที่อยากจะใช้โปรแกรมตัวไหนที่อยากได้ ก็อาจจะเข้าบล็อกของตัวเองเพื่อมาโหลด
โปรแกรมที่อยากได้โดยไม่ต้อง search มองหาที่ใหนให้เสียเวลา
แต่ข้อมูลยังน้อย จะทำไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ขี้เกียจซะก่อน

http://article-com.blogspot.com/ บล็อกนี้ผมทำไว้สำหรับเขียนบทความเกี่ยว
กับการใช้งานโปรแกรมบางตัว รวมไปถึงบทความคอมที่น่าสนใจที่เกี่ยวข้อง
เผื่อวันหน้าวันหลัง เกิดอยากได้ ข้อมูลบางอย่างที่เกี่ยวข้อกับเนื้อหาที่ผมอยากได้
ผมคงต้องแวะเข้ามาดูมันซะหน่อย

http://djrockyblog.blogspot.com/ บล็อกนี้เขียนเป็นบทความดาๆ หรืออาจจะ
เปรียบเสมือนไดอารี่เล่มเล็กๆ เล่มนึงของผม ที่อยากจะเขียนไปเรื่อยๆ ตราบใด
ที่ยังมีใจอยากจะเขียน บางส่วน ก็เขียนมาจากความรู้สึกจริงๆ กรั่นกรองจากสมอง
ผ่านหัวใจดวงน้อยๆ แล้วบรรจงพิมพ์ มาสื่อเป็นตัวอักษรให้อ่านกัน

หลายคนคงคิดว่าแล้วเก็บไว้ไม่ได้เหรอ ไม่ต้องเขียนก็ได้ จิงๆมันก็คงได้ ไม่จำเป็น
ต้องเขียนก็ได้ แต่คุณคิดว่า ความทรงจำบางอย่างที่ผ่านมาของคุณ คุณจดจำมัน
ได้มากแค่ไหน ส่วนหนึ่งมันก็เป็นความชอบของผม ที่อยากจะเขียน ความทรงจำ
อาจจะเก็บไว้ ในลักษณะของรูปถ่าย เป็นสมุด เป็นไดอารี่ที่เขียนเก็บเอาไว้ในสมุด

บางคนอาจจะเขียนไดอารี่เหมือนผม แต่ไม่ได้นำมาเขียนลงบล็อก ให้คนอื่นได้อ่าน
หลายคนไม่ชอบนำเรื่องส่วนตัวมาเล่าให้คนอื่นฟัง แต่มีสิ่งดีๆ ที่อยากจะแบ่งปัน
ให้คนอื่นได้อ่าน หรือทำให้คนอื่นได้สุขใจกับบทความที่เราเขียน (ไม่ยิ่งอ่านยิ่งเครียด)
ก็ควรจะนำมาแบ่งปันให้คนอื่นได้อ่าน แต่คิดว่ามีบางคนที่ชอบ แต่อาจจะไม่ใช่ทั้งหมด

บางคนอาจจะบอกว่า มันไร้สาระ จะเขียนมาทำไม เก็บไว้ไม่ดีกว่าเหรอ เก็บไว้อ่าน
คนเดียว มันก็คงเป็นไดอารี่ ที่เขียนขึ้นมา แล้วก็สาบสูญ สลายหายไปพร้อมกับ
อายุขัยของคนเราในวันนึงที่ไม่แน่ใจว่า จะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ไม่มีใครคนใด
รู้ได้เลยว่า ตัวเองจะอยู่บนโลก ใบนี้ได้อีกนานแค่ไหน

ฉนั้นวันนึงที่คุณจากไปอย่างน้อย ก็ยังมีบทความ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ให้คนอื่่น
ได้อ่าน ซึ่งอาจจะทำให้ใครหลายคนได้เกิดแรงบัลดาลใจสู้ต่อไปกับสังคมที่แสนจะ
สับสนและวุ่นวาย ในโลกปัจจุบัน (ซึ่งผมก็ไม่ได้หมายความว่าบทความที่่ผมเขียน
จะดีเด่อะไรมากมาย ยังมีคนอื่นที่เขียนได้ดีกว่าผมอีกมากมาย)