เขียนตอน ตีหนึ่งกว่าๆ ใกล้จะตีสอง หลังจากที่หลับไปตื่นหนึ่ง แล้วก็ตื่นขึ้นมา
วันพุธ มันมีภาพยนต์รอบดึก ก็เลยไปถามพี่ชาย ที่กำลังดูทีวีอยู่ว่า วันนี้หนัง เรื่องอะไร พี่ชายตอบมาว่า เฉิ่ม เรื่องเฉิ่ม ผมเคยดูมาแล้วครั้ง ผมรู้สึกประทับ
ไม่หาย รู้สึกประทับใจหนังเรื่องนี้มาก
เรื่องนี้แสดงนำโดย บัติ(หม่ำ เพชรทาย วงคำเหลา) กับ นวล(นุ่น วรนุช วงษ์สวรรค์)
กับเรื่องราวของบัติที่เป็นคนขับแทกซี่ หวีผมเรียบแปร๊ ชอบฟังวิทยุ AM ช่องลูกทุ่งลุก
กรุง ทำให้เขาหลุดไปอยู่ในโลกแห่งความหวังที่สวยงาม โลกที่ทำดีได้ดี
โลกที่ไม่ต้องไปสนใจยุคสมัย ไม่มี แมคโดนัล โลกที่ไม่มี สิ่งของที่ทันสมัย
แม้อาจจะมีคนว่าเขาเฉิ่มก็ตามที ชีวิตเดิมๆของเขา คนขับแทกซี่ กินยาอมโบตัน
กินก๋วยเตี๋ยวเดิมๆ ฟังเพลงเดิมๆ ทรงผมเหมือนเดิม ใช้ชีวิตแบบเดิมทุกวัน
นวล(นุ่น วรนุช วงษ์สวรรค์) หญิงสาวผู้มีอาชีพเป็นหมอนวด ที่ต้องก้มหน้ายอมรับ
ชีวิตจริง ผู้หญิงที่ต้องร้องให้กับชีวิตที่แสนเศร้าของตัวเองจนชินชา
ชายที่หมกมุ่นอยู่กับความฝันกับหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้ายอมรับชีวิตจริง มันจึง
เป็นเหมือน ส่วนที่มาเติมเต็มให้แก่กัน หลายคนอาจจะขำกับความเฉิ่มๆของตัวละตร
สมมุติถ้าพบเจอในชีวิตจริง ผู้ชายเฉิ่มๆ ไม่มีพิษมีภัย ไม่กล้าแม้จะมองหน้าหญิงสาว
แอบมองผู้หญิงคนนึง แต่ในยามที่เธอหันกลับมามอง กลับต้องหลบสายตา
ด้วยความเขินอาย ผู้ชายที่ไม่กล้าแม้แต่จะจับมือถือแขนหญิงสาว ผู้ชายที่ไม่กล้าแม้
แต่จะกอด จะหอมแก้ม หลายคนอาจจะมอง เห็นว่าเฉิ่มเสียจริง เหมือนในตัวละ
คร บัติคนขับแทกซี่ไม่กล้าแม้แต่จะมองตา เขาแอบมองนวล แต่ในยามทีนวลหันกลับ
มามอง บัติกลับหันหน้ากลับ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
ผู้ชายที่ไม่กล้าแม้แต่จะกอด จะจูบ
(ไว้จะมาเขียนต่อนะครับ ยังไม่จบ ของไปนอนก่อนตีสองกว่าแล้วมั้งเนี่ย )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น